Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny
(łac. Assumptio Beatae Mariae Virginis in coelum)
– przedmiot wiary dotyczącej wzięcia do nieba z ciałem i duszą
Najświętszej Maryi Panny
po dopełnieniu biegu jej ziemskiego życia. Dogmat ten uznawany jest
w Kościele rzymskokatolickim
i innych Kościołach w unii z Rzymem. Według teologii
rzymskokatolickiej Jezus Chrystus własną mocą
wstąpił do nieba, Najświętsza Maryja Panna mocą Bożą została
wzięta do nieba.
Prawosławie Wniebowzięcie NMP uznaje pod nazwą Zaśnięcia
Najświętszej Maryi Panny.
W teologii prawosławnej Wniebowzięcie Marii wypływa z faktu, że jest
Matką Jezusa-Życia,
który po Jej śmierci zabiera Ją do nieba. Śmierć Chrystusa była
dobrowolna, natomiast śmierć
Jego Matki była zgodna z ogólnym prawem natury.
(zdjęcie pobrano z internetu z
www.fotogalerie.pl)
Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny jest
również przedmiotem dogmatu Kościoła katolickiego,
ogłoszonego w konstytucji apostolskiej Munificentissimus Deus
(Najszczodrobliwszy Bóg)
w 1950 roku przez papieża Piusa XII. Dogmat ten stwierdza, że po
zakończeniu swojego ziemskiego
życia Najświętsza Maryja Panna została z ciałem i duszą wzięta do
wiecznej chwały.
Kościoły wschodnie od V wieku obchodziły koimesis (gr.
zaśnięcie) Najświętszej Maryi Panny.
Wniebowzięcie zajęło miejsce Zaśnięcia, kiedy w VII wieku przyjęte
zostało to święto w Rzymie.
zdjęcie wygrzebane w internecie
W Polsce święto Wniebowzięcia Najświętszej
Maryi Panny (15 sierpnia) jest dniem wolnym od pracy.
Święto nazywane jest także Świętem Matki Boskiej Zielnej
(Polska)
bądź Matki Boskiej Korzennej (Czechy) w Kościele jest
obchodzone, pod tą pierwszą nazwą,
od V wieku. Wywodzi się ono z przeświadczenia, że Maryja nie umarła
jak zwykły człowiek
lecz została zabrana do Nieba. W Polsce i w krajach europejskich
czci się Matkę Boską Wniebowziętą
jako patronkę ziemi i jej bujnej roślinności. W niektórych rejonach
Polski w czasie obrzędów religijnych
związanych z tym świętem błogosławi się wiązanki kwiatów, kiedyś ten
zwyczaj był bardzo popularny.
Wierzono, że taki bukiet nabiera cudownych, leczniczych właściwości.
Podczas powrotu z kościoła
zostawiano go wśród upraw gdzie miał przynieść szczęście w zbiorach
po czym, po kilku dniach,
zabierano go do domu. Był przechowywany bardzo pieczołowicie,
okadzano nim izbę,
trzymano w miejscu które było widoczne i dawało pewność, że moc
bukietu będzie działała.
(zdjęcie pobrano z internetu z www.brewiarz.pl)
W całym kraju święto to jest obchodzone
bardzo uroczyście, jednak największe obchody mają miejsce
w Kalwarii Zebrzydowskiej, odbywają się tam inscenizacje Zaśnięcia
Maryi oraz jej Wniebowzięcia,
a także na Jasnej Górze, dokąd zmierzają pielgrzymki z całej Polski
właśnie na to święto.
W innych częściach Polski często wiąże się ono ze świętem dożynek.
