RADOSNY CZAS OCZEKIWANIA

na podstawie: http://pl.wikipedia.org

Adwent (łac. adventus - przyjście) - w kościołach chrześcijańskich okres trwający
od I nieszporów czwartej z kolei poprzedzającej Święto Bożego Narodzenia niedzieli do 24 grudnia,
okres przypominający oczekiwanie na powtórne przyjście Jezusa Chrystusa.
Jednocześnie jest to czas poprzedzający pamiątkę pierwszego przyjścia
- wcielenia, znanego pod nazwą narodzin Chrystusa.

Na adwent składają się cztery niedziele adwentowe. W okresie adwentu kapłan zakłada do Mszy świętej
ornat w kolorze fioletowym, symbolizującym czas pokuty i przygotowania się do jednego
z najważniejszych świąt katolickich, czas pojednania z Bogiem i ludźmi.
Adwent to także czas, w którym katolicy mają uświadomić sobie, że oczekują na powtórne przyjście
Jezusa Chrystusa. Tradycją w Kościele są odprawiane w tym okresie o świcie Msze Święte, zwane roratami.
Są to msze ku czci Najświętszej Maryi Panny, na pamiątkę tego, że przyjęła nowinę archanioła Gabriela,
zwiastującego, iż zostanie Matką Syna Bożego. W pierwszą niedzielę adwentu - w Kościele katolickim
- rozpoczyna się rok liturgiczny.

Adwent, z punktu widzenia liturgii Kościoła katolickiego, można podzielić na dwa okresy:

• od początku adwentu do 16 grudnia
  (czas szczególnego oczekiwania na powtórne przyjście Jezusa Chrystusa na końcu czasów);

• od 17 grudnia do 24 grudnia
  (czas bezpośredniego przygotowania do uroczystości Narodzenia Pańskiego).

W liturgii Kościoła katolickiego pierwsze czytania pochodzą z Księgi proroka Izajasza
i obrazują wyczekiwanie na przyjście obiecanego Zbawiciela.

Historia

Początki adwentu należy łączyć z początkiem obchodzenia przez chrześcijan świąt Bożego Narodzenia
około II połowy IV wieku. Pierwsze ślady odkrywamy w liturgii hiszpańskiej i galisyjskiej.

Synod w Saragossie, który odbył się w 380 roku, polecał wiernym codzienną, gorliwą obecność w kościele,
nie omijając ani jednego dnia w okresie między 17 grudnia, a 6 stycznia.
Adwent miał tu charakter pokutny i ascetyczny.

W V wieku podobne zalecenia wydał biskup w Galicji. Polecił on wiernym post trwający trzy dni
każdego tygodnia przez trzy tygodnie między wspomnieniem świętego Marcina (11 listopada),
a świętami Bożego Narodzenia.

W Rzymie ten okres zaczął być obchodzony dopiero pod koniec VI wieku.
Adwent miał tu formę radosnego oczekiwania na przyjście Pana, brak postów i innych praktyk pokutnych.
Papież Grzegorz Wielki ujednolicił zalecenia liturgiczne dotyczące adwentu.
Od tego czasu adwent trwa cztery tygodnie i staje się szczególnym okresem oczekiwania
na święta Bożego Narodzenia. Z czasem przybiera również charakter eschatologiczny
i staje się czasem oczekiwania na przyjście Chrystusa na końcu czasów. Połączenie tradycji galicyjskich
i rzymskich zaowocowało współczesną oprawą liturgiczną adwentu. Rzymska liturgia została uzupełniona
o ascetyczny wydźwięk (fioletowe szaty, bez Gloria i Te Deum).

Współczesny adwent w Kościele katolickim

Adwent ukazuje postacie Starego i Nowego Testamentu, które nazywane są figurami mesjańskimi
z racji zapowiedzi swoim życiem, życia i dzieła Jezusa z Nazaretu. Wśród nich Maryję, Izajasza
i Jana Chrzciciela. Adwent jest okresem oczekiwania w ciszy i przygotowania,
dlatego Kościół katolicki zachęca do udziału w rekolekcjach oraz przystąpienia do sakramentu pokuty
i pojednania. Okres ten nie jest czasem pokuty w takim wymiarze jak Wielki Post,
ale posiada swoisty charakter refleksyjny.

Trzecia niedziela adwentu jest obchodzona radośniej. Jest ona nazywana niedzielą Gaudete.
W tym dniu szaty liturgiczne mogą mieć różowy kolor. Teksty liturgiczne tego okresu w ciągu roku
liturgicznego są nacechowane radością wynikającą z zapowiedzi przyjścia Zbawiciela i Odkupiciela,
w sensie tekstów prorockich - jako jego narodzenie, natomiast w świetle Nowego Testamentu
- jako powtórne przyjście z mocą w chwale.