Pierwsze udokumentowane ślady osadnictwa na tych terenach znaleziono w Babicach na górce przy obecnej ul. Tadeusza Kutrzeby,
gdzie odkryto grób z młodszej epoki kamienia (neolitu), cmentarzysko kultury przeworskiej (grobów jamowych), cmentarzysko kultury
wejcherowsko - krotoszyńskiej (grobów kloszowych), ślady osadnictwa kultury łużyckiej (epoki brązu i wczesnej epoki żelaza).

O wytopie żelaza w I w n.e. świadczą ślady żużla po pierwotnych piecach hutniczych zwanych DYMARKAMI.

Najstarsze źródła pisane o miejscowościach leżących na terenie obecnej Gminy Stare Babice pochodzą z 1254 roku i dotyczą kościoła
w Borzęcinie. Babice zostały wymienione już w czasach Kazimierza Wielkiego (1310-70). Mówi się o Piotrze z Babic (dokument
Siemowita II z 1313 roku), o którym wiemy tylko tyle, że zaliczał się do członków mazowieckiej elity władzy, współrządzącej
wraz z Piastami mazowieckimi. Urodził się zatem około 1280 roku, a do otoczenia książęcego trafił nie później niż w latach
dziewięćdziesiątych XIII wieku. Bardziej znana jest wzmianka z 1400 roku o Marcinie Babicy (Babce) z Babic, podkomorzym warszawskim.
Lipków, zwany ongiś Łupkowem lub Lubkowem wymienia się w 1414 roku jako własność rycerskiego rodu Prusów. Warto wiedzieć,
że tłumaczem Statutów Wiślickich i Prawa Mazowieckiego był żyjący w XV wieku Świętosław z Wojcieszyna.

W 1827 r. potomkowie rodu Babickich wyprowadzili się do guberni mińskiej. Późniejszy dziedzic Babic, Jasieński, uczestniczył wraz z synami
w powstaniu 1863 r. Dziedzic zginął, a dwór w Babicach spłonął. Po ukazie carskim o uwłaszczeniu wyodrębniły się wsie: Janów, Klaudyn,
Kwirynów, których nazwy wiążą się z imionami dziedziców Babic. W drugiej połowie XIX w. Warszawę otoczono stopniowo pasmem fortów.
Na zachód od Warszawy, od strony Babic, zbudowano Fort Babice (patrz niżej). Na przełomie XIX i XX w. była w Babicach trzyklasowa
szkoła. W czasach II Rzeczpospolitej pełna siedmioklasowa szkoła mieściła się w budynku byłego zajazdu - Karczmy Przedworskiego.
urzędował też sąd gminny. W 1916 r. założono Ochotniczą Straż Pożarną. W latach 1922 - 23 w odległości ok. kilometra od rynku
w Babicach, na północ od Latchorzewa, na odcinku ok. 3,5 km wybudowano 10 masztów o wysokości 127 m, a pośrodku blisko
Fortu Babice powstał nowoczesny budynek wojskowej radiostacji.

W XVIII w. właścicielem Lipkowa i Zielonek był Andrzej Zamoyski, kanclerz wielki koronny, jeden z przywódców Familii - stronnictwa reform,
które poparło kandydaturę Stanisława Poniatowskiego na tron polski. Sam król często też przyjeżdżał do Lipkowa, gdzie w stojącym
do dziś pałacyku mieszkała jego przyjaciółka Elżbieta Grabowska, z którą jakoby wspólnie sadził rosnące wokół dworu drzewa.
Od 1822 r. w Lipkowie była już przędzalnia bawełny, fabryka tkanin jedwabnych i adamaszku, a później powstała manufaktura pasów
 kontuszowych Założona przez bogatego kupca warszawskiego ormiańskiego pochodzenia - Paschalina Jakubowicza. We wsi zachował się
odbudowany po zniszczeniach kościół z 1792 r. oraz neogotycka kapliczka z ok. 1860 r. Stojący do dziś pałacyk - dworek w Zielonkach
zbudowano ok. 1855 r. W 1863 r. major Remiszewski sformował w Lipkowie oddział powstańczy. Stoczyli oni bój pod Budą w Zaborowie
Leśnym, gdzie zginęło 72 powstańców. Obecnie znajduje się tam miejsce pamięci zwane Mogiłą Powstańców. Po pewnym czasie ludność
wsi Budy postawiła na mogile drewniany krzyż z liczbą sęków odpowiadających liczbie żołnierzy złożonych w Mogile.

 Po powstaniu styczniowym Lipków podupadł. Przestała istnieć manufaktura. Budynki i kościoły niszczały. Zubożały majątek lipkowski kupił
Kazimierz Szetkiewicz z Litwy. Z jego starszą córką Marią, ożenił się Henryk Sienkiewicz co, być może, stało się przyczyną. związków
Lipkowa z literaturą. Właśnie bowiem w Lipkowie doszło do pamiętnego pojedynku pana Wołodyjowskiego z Bohunem, który zatrzymał się
w lipkowskiej karczmie (rozebranej później w 1921 r.). Warto też, dodać, że Imćpan Zagłoba pod wieloma względami przypominał teścia
autora Trylogii (przedruki z Sienkiewicza poniżej).

We wrześniu 1939 r. Babice i okolice stanowiły zachodnie przedpole obrony stolicy. Wojska niemieckie 8 września dotarły wypadem
pancernym do Warszawy zajmując wsie Górce, Jelonki, Chrzanów, Groty, Blizne, Osiedle Łączności Babice, Janów, Klaudyn, Kwirynów,
Babice. Do 16 września wzdłuż tej linii toczono ciężkie boje ze zmiennym szczęściem. Działania Niemców powstrzymywały III batalion
40 pułku piechoty pod wodzą mjr. Antoniego Sanajcy i Batalion Stołeczny mjr. Józefa Spychalskiego. W Babicach, w dniu 13 września,
Niemcy rozbili doszczętnie resztki oddziału mjr. Władysława Mizikowskiego. Cztery dni później, 17 września, III batalion 26 pułku piechoty
dowodzony przez mjr. Jacka Decowskiego wyparł Niemców z Osiedla Łączności i radiostacji Babice, a dowodzone przez pułkownika Leopolda
Okulickiego silne zgrupowanie wojsk, w skład którego wchodził Batalion Stołeczny, I i IV batalion 360 pułku piechoty i kompania artylerii,
odbiło z rąk nieprzyjaciela Jelonki, Chrzanów, Groty i Blizne. Zdobyte pozycje utrzymano do końca obrony Warszawy.
Polegli z pól bitewnych w latach 1940-41 zostali ekshumowani na Cmentarz wojenny w Starych Babicach. Dołączyli do nich zabici
podczas okupacji partyzanci Armii Krajowej Zgrupowania Kampinos i ludność cywilna oraz policjanci, a później żołnierze
Powstania Warszawskiego.

Ochotnicy z Babic - zdjęcie powojenne

Józef Piłsudski

HISTORIA SZKOŁY PODSTAWOWEJ W BABICACH

HISTORIA SZKOŁY PODSTAWOWEJ W KOCZARGACH

HISTORIA OCHOTNICZEJ STRAŻY POŻARNEJ W BABICACH

HISTORIA PARAFII W BABICACH

SPOTKANIA W KARCZMIE W BABICACH I LIPKOWIE

czytaj w tym linku

POJEDYNEK WOŁODYJOWSKIEGO Z BOHUNEM

czytaj w tym linku